نخودی

از همون بچگی بدم می اومد ... از وسطی ... همون بازی که دو نفر با توپ نفر وسط رو نشونه می گیرند ... نه از وسط بودن بدم نمی اومد یعنی .... تا اونجا که یادم می اومد من همیشه وسط بودم آخه من نخودی بودم تو تموم بازی ها ... یه جوری نخودی به من می رسید ... یه نقش اضافه که بود و نبودش تو کل بازی فرقی نمی کرد فقط چون اضافه بود باید یه جا وصل می شد ... همیشه هم خودم رو زود می سوزندم که جلوی بازی بچه های دیگه رو نگیرم ... الان سالها از اون روزا می گذره اما نقش من فرق نکرده انگار سهم من همین نخودی بودنه یعنی شاید نخودی بدنیا اومدم اما نمی دونم چرا این روزا زود خودم رو نمی سوزونم که جلوی بازی آدمای دیگرو نگیرم ...